Dźwięk – fala akustyczna rozchodząca się w danym ośrodku sprężystym (ciele stałym, płynie, gazie) zdolna wytworzyć wrażenie słuchowe, które dla człowieka zawarte jest w paśmie między częstotliwościami granicznymi od ok. 16 Hz do 20 kHz.
Gdybyśmy w pewnej fazie dźwięku "zajrzeli do wnętrza" gazu w którym rozchodzi się dźwięk, to zauważylibyśmy, obszary rozmieszczone przemiennie obszary większej i mniejszej gęstości cząsteczek.
Drgania akustyczne, których częstotliwość jest tak mała, że nie są słyszalne nazywamy infradźwiękami (niższe niż 16 Hz), zaś których częstotliwość jest tak duża, że również nie są słyszalne nazywamy ultradźwiękami(wyższe od 20kHz). Dźwięk, jako drgania cząsteczek, może rozchodzić się tylko w ośrodku sprężystym. Wynika z tego, że mamy do czynienia z ruchem falowym, który charakteryzuje się tym, iż cząsteczka pobudzona przekazuje energię cząstce sąsiedniej, a sama drga wokół własnej osi. Mamy trzy ośrodki sprężystości:
W potocznym znaczeniu dźwięk to każde rozpoznawalne przez człowieka pojedyncze wrażenie słuchowe.
Kiedy zapisano pierwsze dźwięki?
Pierwszego zapisu dźwięku za pomocą urządzenia zwanego fonografem dokonał w 1877 r. Amerykanin Thomas Alva Edison. Drgająca membrana przechwytywała dźwięki i przekazywała je na igłę żłobiącą spiralny rowek w obracającym się wałku pokrytym metalową folią. Ponowne przejście igły wzdłuż wyrytych na wałku rowków umożliwiało wprawienie w ruch innej membrany połączonej z tubą głosową.
Dźwięk (w rozumieniu akustyki) składa się z tonów.
Klasyfikacja dźwięków
Obiektywna klasyfikacja dźwięków jako fal:
- ton
- wieloton (dźwięk o widmie prążkowym)
- harmoniczny
- nieharmoniczny
- szum (mający widmo ciągłe)
Subiektywna klasyfikacja dźwięków jako wrażeń słuchowych:
- mające określoną wysokość (tony, wielotony harmoniczne)
- nie mające określonej wysokości (szumy, wielotony nieharmoniczne).
|
